Anna Huizing: ‘Toen ik het mondje met stempotloodje zag, wist ik: dit wil ik.’Beeld Mariet Dingemans
Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Een dag die nog broodnodig is, vinden deze vier Amsterdammers. Hun lijf gebruiken ze als spandoek. ‘Op mijn bovenbeen staat ‘wat kijk je’ getatoeëerd.’
‘Ik ben de feministen dankbaar die voor stemrecht streden’
Anna Huizing (32, freelance creatief producent in het theater) woont in Amsterdam-Zuid met haar vriend.
“Op mijn linkerzij heb ik een tattoo van een mond met een stempotlood. In 2019 deed ik de productie voor de opera Vrouwenstemmen, die onderdeel was van het Grachtenfestival. De opera werd gemaakt naar aanleiding van 100 jaar vrouwenstemrecht, in 1919 kregen we eindelijk actief stemrecht. Ik ben de feministen die daarvoor hebben gestreden dankbaar en stem altijd, op een vrouw. Het was waanzinnig om met zoveel inspirerende vrouwen een opera te maken. Het voelde empowering. We zijn ook met z’n allen naar de Women’s March gegaan.
Op de première van de opera was er een Israëlische tattoo-artiest, Yuval. Hij had zijn spullen bij zich en begon spontaan te tatoeëren. Die avond kwamen meerdere mooie dingen samen. Het was mijn eerste grote productieklus als freelancer, in combinatie met de bijzondere vrouwen met wie ik had gewerkt en het honderd jaar stemrecht. Ik vond het zo vet dat ik besloot het te laten vastleggen op mijn lijf. Op een bierviltje heeft Yuval schetsen getekend. Toen ik het mondje met stempotloodje zag, wist ik: dit wil ik. Op dat moment heeft hij hem gezet – en ik ben er superblij mee. Mijn collega’s vonden het heel vet.
Op Internationale Vrouwendag ben ik aan het repeteren voor een nieuw project. Met jongeren maak ik een audiotour over verzetsvrouwen, omdat die in de geschiedenis vaak vergeten zijn. Toen ik net begon met de productieklus bij Vrouwenstemmen droeg regisseur Lisenka Heijboer een kettinkje met daarop ‘feminist’. Ik weet nog dat ik dacht: ik weet niet of ik dat op die manier zou durven uitdragen. Na de opera dacht ik: hell yeah, waarom zou je dat niet willen uitdragen? Ik heb geen gouden kettinkje, maar wel een tattoo.”
 Jonnah Bron: ‘Ik vind het iedere dag Internationale Vrouwendag.’
‘Deze tattoo met een marionet staat voor: blijf dicht bij jezelf’
Jonnah Bron (28, fotograaf en filmmaker) woont in het Centrum van Amsterdam.
“Het is goed dat er een dag bestaat zoals Internationale Vrouwendag, het zorgt voor meer bewustzijn rondom feminisme. Voor mij persoonlijk is zo’n specifieke dag niet nodig, ik vind het iedere dag Internationale Vrouwendag. Als ik het heb over feminisme, heb ik het niet alleen over gender, maar ook over het feit dat ik queer ben en over mijn huidskleur. Dat is met elkaar verstrengeld, het is één pakket. Feminisme gaat voor mij over alle factoren die mijn positie in de maatschappij bepalen.
Ik heb veertig tattoos, denk ik, ik ben de tel kwijt. Drie daarvan gaan over feminisme. Ik was zestien toen ik mijn eerste liet zetten. Op mijn linkerarm staat: All life is an experiment. Grammaticaal niet helemaal juist. Ik kreeg steeds meer interesse in meisjes, maar dat pad durfde ik niet te bewandelen. Dat jaar maakte ik een verandering door, uiteindelijk durfde ik te gaan daten met een meisje. Ik kreeg mijn eerste vriendinnetje. De tattoo staat voor dat ik zelfverzekerd genoeg werd om te durven experimenteren met meisjes.
De tweede tattoo staat op mijn bovenarm, het is een gezicht. Daarboven zie je handjes die touwtjes vasthouden. Als een marionet bespelen de touwtjes de gedachten van het gezicht. Veel vrouwen maken bepaalde keuzes omdat de maatschappij vindt dat ze ‘vrouwelijk’ moeten zijn. Ik heb daarmee gestruggeld. Ik ben niet echt man, ik ben niet trans, ik voel me ook niet echt vrouw. Dat heeft weleens voor verwarring gezorgd in mijn hoofd. De tattoo staat voor: blijf dicht bij jezelf, stay true to your own colours.
De derde tattoo is een silhouet van een naakte vrouw op de achterkant van mijn arm. Het is een statement: als vrouw mag je naakt zijn, en dat staat niet gelijk aan een slet zijn of seks. Vrouwelijk naakt wordt vaak geseksualiseerd – en daar ben ik klaar mee.”
 Noah Oijnhausen: ‘Als kind wist ik al dat ik feminist was.’Beeld Mariet Dingemans
‘Het vuur van mijn tattoo leidt naar het woord patriarchaat’
Noah Oijnhausen (23, student) woont in Amstelveen.
“Op mijn linkerbeen staat een molotovcocktail: een fles gevuld met een brandbare stof die kan worden aangestoken. Het vuur van mijn tattoo leidt naar het woord ‘patriarchaat’. Anderhalf jaar geleden heb ik de tattoo laten zetten door een vriend van mij, Robin Bruisje. Met de tattoo bedoel ik: weg met het patriarchaat! Met patriarchaat bedoel ik dat op de belangrijkste, machtigste plekken – zoals in de politiek – vooral cisgender, witte mannen de baas zijn.
Feminisme gaat om gelijkheid voor iedereen. Als kind wist ik al dat ik feminist was. Niet dat ik dat woord toen kende, maar ik voelde wel dat er geen gelijkheid was en dat ik dat oneerlijk vond. Ik was altijd al ‘anders’, werd daarom gepest. Ik ben trans, en inmiddels al een hele tijd bezig met mijn transitie. De trans zorg in Nederland schiet voor veel mensen te kort, terwijl we net als iedereen recht hebben op goede gezondheidszorg. Weinig ziekenhuizen bieden de juiste zorg aan en er zijn superlange wachtlijsten. Mensen moeten vaak langer dan twee jaar wachten om te bewijzen dat ze trans zijn. Alsof artsen dat beter weten dan de mensen zelf. Als een arts niet erkent dat je trans bent, krijg je niet de juiste zorg. Drie jaar heb ik op de wachtlijst gestaan. Dat kost heel veel tijd, moeite en energie. Ik moet vechten om die hulp te krijgen.
Weg met het patriarchaat, dus. Hoe ik dat voor me zie? In ieder geval meer vrouwen en minderheden in de politiek. Dat zou de eerste stap zijn naar een gelijkwaardiger wereld, waarin naar alle stemmen wordt geluisterd. Gelukkig zie ik ook verandering. Ik vind het mooi dat de Women’s March dit jaar de Feminist March heet. Dat maakt duidelijk dat die niet alleen voor vrouwen is bedoeld, maar voor iedereen die feminisme belangrijk vindt.”
 Trudie Stoppelenburg: ‘Dit is mijn lichaam, je kan kijken wat je wil, maar het is van mij.’Beeld Mariet Dingemans
‘De tattoo is een statement: waarom kijk je naar me?’
Trudie Stoppelenburg (36, leerkracht basisonderwijs) woont met haar partner en hondje Kirby in Bos & Lommer.
“Ik heb Russisch gestudeerd en tijdens mijn studie was Internationale Vrouwendag echt een happening. In Rusland wordt deze dag groots gevierd. Tijdens de studie gaven de vrouwen rozen en kaarten aan elkaar, we stonden er dan bij stil dat we vrouw zijn. Sindsdien probeer ik ieder jaar naar de Feminist March te gaan.
Op mijn bovenbeen staat ‘wat kijk je’ getatoeëerd. Als ik een korte broek of rokje aan heb, is het zichtbaar. Een jaar geleden heb ik de tattoo laten zetten. De tattoo-artiest wilde ‘wat kijk je’ op verschillende mensen tatoeëren, op plekken die normaal gesproken een reactie uitlokken als je als vrouw in de zomer een korte broek aan hebt. Het idee was dat je op deze manier je lijf terug kon claimen, weer de autonomie zou kunnen nemen. Toen ik haar oproepje op Instagram voorbij zag komen, dacht ik: dat vind ik een leuk idee, ik doe mee. Er zijn meerdere mensen die dezelfde tattoo hebben, maar ik heb geen idee wie.
Als ik in het donker langs een groepje mannen loop, ben ik altijd aan het incalculeren dat er iets vervelends zou kunnen gebeuren. De tattoo is bedoeld als statement: waarom kijk je naar me? Dit is mijn lichaam, je kan kijken wat je wil, maar het is van mij. Want wat ik met mijn lichaam doe, hoe ik het eruit laat zien, dat bepaal ik zelf. ‘Wat kijk je’ is expres zonder vraagteken, omdat het dan klinkt als: wat zit je nou te kijken? Dat klinkt krachtiger dan als er een vraagteken zou staan, dan verandert de intonatie, dan lijkt het alsof ik zit te wachten op een antwoord.
Ik ben juf. Als kleuters de tattoo zien, kijken ze welke letters ze kunnen lezen. Als ik zeg dat er ‘wat kijk je’ staat, zeggen ze: oké! En gaan ze weer door met spelen.”
het PAROOL
|
Comments powered by CComment